Tworzywa fluorowe są związkami wielkocząsteczkowymi zawierającymi w swoim składzie fluor. Grupa tych tworzyw wzbogaca się ciągle o nowe polimery różniące się budową i zawartością fluoru. Najważniejszymi przedstawicielami tworzyw fluorowych o znaczeniu przemysłowym są: politetrafluoroetylen (PTFE), poli- trifluor o chloroetylen (PTFCE), kopolimery tetrafluoroetylenu z heksafluor©propylenem (FEP) i etylenem (ETFE), poli(fluorek winylidenu)- PVDF, poli(fłuorek winylu)- PVF, polifluoro- alkilowinyloeter (PFA). Do najczęściej stosowanych należą PTFE PTFCE, przy czym ten pierwszy polimer jest nazywany zwyczajowo teflonem (od nazwy handlowej pierwszego producenta tego tworzywa, tj. firmy Du Pont- USA).

Podstawowymi składnikami tłoczyw poliestrowych są: żywica poliestrowa, napełniacz wzmacniający (włókno szklane), napeł- niacz proszkowy, utwardzacze, dodatki antyadhezyjne i smarujące, środki barwiące. Obecność środka antyadhezyjnego (stearyniany cynku lub wapnia, dwusiarczek molibdenu) w składzie tłoczywa nie jest wystarczająca i przy prasowaniu na gorąco stosuje się dodatkowo raz na kilkanaście cykli prasowniczych środki rozdzielające powiokotwórcze, na przykład woski lub silikony.

Polimetakrylan metylu jest tworzywem nie mającym zapachu i smaku, nietoksycznym, odpornym na działanie niskich temperatur i praktycznie nie chłonącym wody. Właściwości tego tworzywa (tab. 13) w porównaniu z innymi tworzywami termoplastycznymi są ogólnie dobre z wyjątkiem małego wydłużenia przy zerwaniu oraz małej udarności, szczególnie z karbem. Korzystną jego cechą jest prawie stała wartość udarności, zarówno z karbem jak i bez karbu, w zakresie temperatury od- 20°C do + 60°C. Zależność udarności polimetakrylanu metylu od temperatury przedstawiono na rysunku 85.

Żywice epoksydowe lane są bardzo dobrym materiałem odlewniczym. W porównaniu do innych żywic wykazują one mniejszy skurcz podczas utwardzania. Utwardzone żywice epoksydowe stanowią doskonały materiał elektroizolacyjny odznaczający się jed- nocześnie znaczną wytrzymałością mechaniczną i odpornością cieplną oraz dużą stabilnością wymiarów podczas użytkowania. Te cechy zadecydowały, że żywice te z dużym powodzeniem są stosowane w elektrotechnice do nasycania transformatorów, maszyn elektrycznych i różnego rodzaju cewek oraz do zalewania metalowych części urządzeń elektrycznych i hermetyzacji kondensatorów. Odlewy z żywic epoksydowych są stosowane także jako izolacja głównie w przekładnikach prądowych oraz jako obu- do wy aparatów elektrycznych i materiał izolacyjny zastępujący porcelanę. Różne przykłady ich zastosowania w elektrotechnice przedstawiono na rysunkach 147 i 148.

W procesie polimeryzacji emulsyjnej w wyniku intensywnego mieszania monomerów wodzie z dodatkiem emulgatorów powstaj drobna zawiesina. Emulgatory są substancjami rozpuszczalny w wodzie, ułatwiającymi trwale rozproszenie monomeru z wytw rżeniem jego emulsji. Działanie ich polega głównie na obniżani pięcia powierzchniowego na granicy faz monomer-woda.

Wyroby powlekane są produkowane w kraju przez ZTS w Oławie o grubościach 0,3-2,6 mm, pod nazwami handlowymi: Winiderm, Winikon, Porofleks, Porogal, Poroderm, Porowinyl i innymi.

Klasycznymi metodami prowadzenia tej reakcji są: polikomden- cja w stopie i w roztworze. Stosuje się również proces tzw. po- ikondensacji na granicy faz.

W wielu wypadkach wygodnie jest operować skróconym i ogólnie przyjętym zapisem nazwy tworzywa sztucznego w postaci umownego symbolu literowego, np. przy wielokrotnym powtarzaniu nazwy tworzywa w tekście lub cechowaniu wyrobów handlowych. Opierając się na zaleceniach Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej ISO (International Organization for Stan- darization) znormalizowano dotychczas w Polsce skróty literowe ważniejszych terpioplastów i to-tylko w zakresie cechowania wyrobów z tworzyw. j

Poza omówionymi dotychczas środkami pomocniczymi stosowane są również takie dodatki do tworzyw, jak: porofory, środiki tiksotropujące, środki antystatyczne, środki zmniejszające palność i inne.

Ze względu na skomplikowane metody pomiarów i dużą ich różnorodność zostaną tu podane tylko definicje poszczególnych właściwości elektrycznych. Dokładny opis prowadzenia badań tych właściwości jest przedmiotem odpowiednich norm (PN).

Odporność polipropylenu na działanie czynników chemicznych jest bardzo dobra. W temperaturze pokojowej jest on praktycznie odporny na działanie kwasów, zasad i soli oraz rozpuszczalników organicznych. Jedynie silne utleniacze, jak na przykład 100°/ 86 oleunm siarkowe lub dymiący kwas azotowy, atakują go w tej temperaturze. Omawiane tworzywo rozpuszcza się na gorąco w węglowodorach aromatycznych (np. w benzenie i toluenie).