Cechy polietylenu

Niekorzystną cechą polietylenu jest jego tendencja do utleniania się na powietrzu. Proces ten przyspiesza promieniowanie ultrafioletowe (światło słoneczne). Zjawisku temu można przeciwdziałać dodając do tworzywa antyutleniacze lub stabilizatory (np. aminy aromatyczne»lub sadze).

Dzięki niskiej temperaturze topnienia, szerokiemu zakresowi temperatur przetwórstwa, niskiemu ciśnieniu potrzebnemu do formowania i niskiej temperaturze formy polietylen jest twór’- łatwym w przetwórstwie. Przerabia się go zasadniczo dwiema metodami:

– przez wytłaczanie,

– przez formowanie wtryskowe.

Z innych metod przetwórstwa polietylenu należy wymienić wytwarzanie powłok ochronnych metodą fluidyzacyjną i płomieniową, powlekanie i laminowanie metodą kalandrowania, walcowania lub wytłaczania oraz formowanie próżniowe wyrobów z płyt.

Polietylen jest obecnie tworzywem o największym obok PVC udziale ilościowym w ogólnej produkcji tworzyw sztucznych na świecie. Chociaż przeznacza się go do wytwarzania stosunkowo niewielkiego asortymentu wyrobów, to ilości polietylenu używanego do ich produkcji są bardzo duże. To, że polietylen stanowi podstawowy materiał do produkcji opakowań zarówno do artykułów spożywczych, jak i przemysłowych, spowodowały takie jego cechy jak: obojętność fizjologiczna, dobra przepuszczalność powietrza, mała przepuszczalność pary wodnej, duże wydłużenie przy zerwaniu oraz odporność na działanie niskich temperatur. Około 40°/o całego zużycia polietylenu stanowi folia, która oprócz opakowań stosowana jest również bardzo szeroko w ogrodnictwie na pokrycie cieplarni (rys. 23), inspektów' i zabezpieczenia ziemi przed wysychaniem oraz jako wykładzina zbiorników wodnych (rys. 24).