Co nieco o Stabilizatorach

Stabilizatory omawianej grupy są używane głównie w zestawach synergicznych w postaci stearynianów lub laurynianów Ba/Cd, Ba/Cd/Zn, Ca/Zn. Dodatek stabilizatorów pomocniczych (np. epoksydowanego oleju sojowego) powoduje dalsze podwyższenie ich zdolności stabilizacji termicznej i świetlnej. Stabilizatory Ba/Cd i Ba/Cd/Zn mogą być stosowane tylko do stabilizacji wyrobów technicznych, natomiast stabilizatory Ca/Zn (jako nietoksyczne) są szeroko stosowane do stabilizacji folii PVC przeznaczonych na opakowania środków spożywczych. Te ostatnie wprowadza się do polichlorku winylu) w ilości około 2% w połączeniu z epoksydowanym olejem sojowym (2-3%).

Stabilizatory ołowiawe są najstarszą grupą stabilizatorów PVC. Do najważniejszych z nich zalicza się: sole zasadowe kwasu stearynowego, siarkowego, fosforawego i ftalowego. Są one dobrymi stabilizatorami termicznymi, a dwuzasadowy fosforyn ołowiu jest jednocześnie dobrym stabilizatorem świetlnym. Stosuje się je w ilości 2-10% w stosunku do polimeru.

Stabilizatory ołowiawe są przede wszystkim stosowane do stabilizacji mieszanek PVC przeznaczonych do wytwarzania izolacji kabli i produkcji rur. Stosuje się je rzadziej do produkcji folii ze względu na ich toksyczny charakter oraz brak możliwości uzyskania wyrobów przezroczystych.

Stabilizatory cynoorganiczne stanowią nowoczesną grupę najbardziej uniwersalnych i najaktywniej działających stabilizatorów PVC. Wprowadza się je do polimeru w małych ilościach (0,5-2°, o). Pod względem chemicznym są to alkilowe (głównie dwubutylowe i dwuoktylowe) pochodne cyny z ugrupowaniem tlenowym lub zawierające siarkę.