Określanie wytrzymałości cieplnej metodą Martensa

Określanie wytrzymałości cieplnej metodą Martensa polega na obciążeniu znormalizowanych próbek stałym momentem zgi- 1 nającym, który wywołuje w tworzywie naprężenia zginające, przy jednoczesnym podwyższaniu temperatury ze stałą prędkością. Wskutek zwiększającej się zdolności tworzywa do odkształcenia pod wpływem wzrastającej temperatury, istniejące w próbce naprężenia zginające powodują wygięcie się kształtki. Temperatura, w której wygięcie to osiągnie wartość 6 mm, jest umowną miarą odporności cieplnej tworzywa. Określanie tej właściwości stosuje się do badania tworzyw termo- i chemoutwardzalnych, a nawet niektórych tworzyw termoplastycznych o większej sztywności. Badanie jest wykonywane w przyrządzie przedstawionym schematycznie na rysunku 15.

W przypadku tworzyw stosowanych w charakterze materiałów elektroizola- cyjnych maksymalną temperaturę ich użytkowania określa się często przez podanie tzw. klasy izolacji. Według zaleceń Międzynarodowej Komisji Elektronicznej IEC (International Electrotechnical Commision), materiały elektroizo- lacyjne podzielono na klasy w zależności od maksymalnej temperatury, którą dobrze wytrzymują podczas ciągłej pracy maszyn i urządzeń elektrycznych oraz podzespołów elektronicznych.

Istnieje siedem klas materiałów elektroizolacyjnych przedstawionych w tabeli I. Przyjmuje się najczęściej, że maksymalna temperatura doraźnego użytkowania danej klasy tych materiałów nie przekracza dopuszczalnej temperatury pracy ciągłej materiałów klasy następnej. Tak na przykład laminaty szkło-fenolowe stanowią materiał elektroizolacyjny klasy B o maksymalnej temperaturze użytkowania przy pracy ciągłej, wynoszącej 130°C, przy czym ich najwyższy dopuszczalny zakres temperatury pracy dorywczej wynosi 130-155°C.