POLIETYLEN

Ze względu na duże ciśnienie pod jakim przebiega polimeryzacja, ten typ polietylenu nosi nazwę wysokociśnieniowego. W wyniku reakcji zachodzącej w tak „ostrych” warunkach powstaje związek wielkocząsteczkowy o budowie łańcuchowej z niewielką znaS, StęZien b°CZnyCh rys‘ 19 fna 1000 atomów węgla 20 odgałęzień h? W ł“CUChu giÓwnym występuje średnio około bocznfnh b0CZnychJ' Ze, WzSlędu na występowanie odgałęzień rne może nastąpić ścisłe ułożenie makrocząsteczek jak przypa u polietylenu niskociśnieniowego. Dlatego też gęstość polietylenu Wysokociśnieniowego jest mniejsza od gęstości polietylenu niskociśnieniowego i wynosi 0,92-0,93 g/cm3. W związku z tym polietylen wysokociśnieniowy jest nazywany również polietylenem malej gęstości (w skrócie PEmg),

Produkcję przemysłową polietylenu niskociśnieniowego uruchomiono w połowie lat pięćdziesiątych dzięki zastosowaniu tzw. katalizatorów Zieglera-Natty, Umożliwiają one prowadzenie reakcji polimeryzacji w fazie ciekłej, w temperaturze 50-70°C pod ciśnieniem normalnym lub nieco podwyższonym (0,3-0,5 MPa).

Metoda niskociśnieniowa nie wymaga stosowania skomplikowanej aparatury, co stanowi jej zaletę w porównaniu z procesem wysokociśnieniowym. Jednak prowadzenie procesu przy użyciu dużych ilości rozpuszczalnika oraz konieczność stosowania katalizatora, który później trzeba usuwać przez wymycie z polimeru (katalizator pozostawiony w tworzywie pogarsza właściwości elektryczne) powodują, że sam proces otrzymywania polietylenu tą metodą jest bardzo kłopotliwy i dość kosztowny. Produkt polimeryzacji wydziela się w postaci zawiesiny, którą filtruje się na filtrze obrotowym. Polimer otrzymany w postaci proszku miesza się z środkami pomocniczymi i formuje w postać granulek.