POSOBY PROWADZENIA POLIKONDENSACJI

Klasycznymi metodami prowadzenia tej reakcji są: polikomden- cja w stopie i w roztworze. Stosuje się również proces tzw. po- ikondensacji na granicy faz.

Polikondensację w stopie prowadzi się w temperaturze 200- 00°C, często w obecności katalizatorów. Substancje wyjściowe ozpuszczają się wzajemnie i w podwyższonej temperaturze tworzą stop. W celu zahamowania niepożądanych reakcji ubocznych destrukcja polimeru) proces prowadzi się zwykle w atmosferze azu obojętnego- najczęściej azotu. Powszechnie stosuje się ównież zmniejszone ciśnienie. Zarówno wysoka temperatura, ak i zmniejszone ciśnienie ułatwiają ulatnianie się małocząstecz- owych produktów ubocznych.

Polikondensacja w roztworze jest reakcją, która może przebie- ać w znacznie niższej temperaturze niż proces omówiony po- rzednio. Polega ona na rozpuszczeniu substratów w takim roz- uszczalniku, który ułatwia ulatnianie się wraz z nim małoczą- teczkowych produktów ubocznych powstających podczas reakcji, adą tej metody jest konieczność wyodrębnienia polimeru z roz- jru.

Polikondensacja na granicy faz polega na prowadzeniu reakcji a granicy rozdziału dwóch cieczy nie mieszających się wzajemne. Jeden z reagentów rozpuszcza się w wodzie, a drugi w roz- uszczalniku organicznym. Reakcja polikondensacji zachodzi na wierzchni zetknięcia się tych dwóch nie mieszających się cięży. Mało cząsteczkowe produkty uboczne powstające w wyniku olikondensacji .przechodzą natychmiast do warstwy wodnej i w sposób są usuwane z powierzchni międzywarstwowej, czyli z zpośredniego środowiska reakcji. Powstający polimer tworzy nkę na granicy dwóch warstw i jest w sposób ciągły usuwany naczynia reakcyjnego lub przechodzi do warstwy rozpuszczalni- a organicznego- jeśli jest w nim rozpuszczalny. Do głównych let omawianej metody należy zaliczyć bardzo krótki czas reak- i, uzyskiwanie produktów o bardzo wysokiej masie cząsteczko- ej oraz możliwość prowadzenia procesu w niskiej temperaturze.