Rozwój tworzyw sztucznych

Największy pod względem ilościowym rozwój tworzyw sztucznych przypadał na lata sześćdziesiąte. W latach 1960-1973 pro- ' dukcja tworzyw w świecie wzrosła około sześciokrotnie, a w Polsce- ośmiokrotnie. Do 1973 r. średnioroczne tempo wzrostu produkcji światowej wynosiło 15,5%, po czym uległo zahamowaniu na skutek kryzysu gospodarczego na przełomie lat 1973-1974 powstałego w wyniku znacznego podwyższenia cen ropy naftowej. W 1976 r. sytuacja została opanowana i rozwój produkcji wrócił do normy, chociaż następował on już wolniej niż w poprzednich latach.

W 1975 r. wyprodukowano w świecie około 36 min ton tworzyw, co stanowiło średnio 9,1 kg na 1 mieszkańca kuli ziemskiej. Produkcja tworzyw wzrosła w 1981 r. do 59 min ton, podnosząc tym samym średnią światową do około 15,6 kg. Największymi producentami w początkach lat osiemdziesiątych były: USA, Japonia i RFN, które przewyższały wyraźnie pod tym względem inne państwa. Produkcja tworzyw sztucznych w Polsce w 1981 r. wynosiła 476 tys. ton, co stanowiło 13,3 kg na 1 mieszkańca. W tabeli 5 !podano wielkość produkcji tworzyw sztucznych w krajach uprzemysłowionych, zużycie tworzyw na 1 mieszkańca oraz największych producentów w tych państwach. Dane liczbowe odnoszą się do produkcji 1970, 1975 i 1981 r.

Prognozy rozwoju światowej produkcji tworzyw sztucznych przewidują osiągnięcie w 1990 r. wielkości rzędu 100 min ton. Zakłada się przy tym, że w latach osiemdziesiątych nie pojawią się najprawdopodobniej na rynku nowe tworzywa o rewelacyjnych właściwościach użytkowych i zarazem o niskich kosztach wytwarzania, porównywalnych z kosztami produkcji tworzyw wielko- tonażowych, tj. poliolefin, PVC czy tworzyw styrenowych. Rozwój będzie postępował raczej w następujących kierunkach:

– wzrost zużycia tworzyw małotonażowych, zwanych powszechnie tworzywami konstrukcyjnymi lub inżynieryjnymi, jak poliamidy, poliacetale, poliwęglan, termoplastyczne poliestry, fluoroplasty, polioksyfenylen

– rozszerzenie zastosowania elastomerów termoplastycznych, wypełniających lukę między kauczukami i tworzywami termoplastycznymi

– modyfikacja tworzyw już obecnie stosowanych, np. przez wytwarzanie kompozytów polimerów z włóknem węglowym, ara- midowym, korundowym czy aluminiowym, a także laminatów zbrojonych drutem i płatkami metalowymi

– rozszerzenie zastosowania tworzyw termo- i chemoodpornych, jak tworzywa fluorowe, polisiarczek fenylenu), poliimidy, polisulfony itp.