Stabilizatory cynoorganiczne

Stabilizatory cynoorganiczne zawierające siarkę są najaktywniejszymi stabilizatorami termicznymi polichlorku winylu). Z powodu dość nieprzyjemnego zapachu stosuje się je przeważnie do wyrobów twardych lub z małą ilością zmiękczaczy, gdyż zapach jest wtedy niewyczuwalny, a także do wyrobów miękkich, jeżeli ze względu na warunki stosowania materiału zapach nie odgrywa istotnej roli.

Bezsiarkowe stabilizatory cynoorganiczne są bardzo skutecznymi stabilizatorami termicznymi i świetlnymi PVC, Wpływają na uzyskiwanie folii twardych i miękkich o wysokiej przezroczystości, nie wydzielających zapachu. Stabilizatory cynoorganiczne są toksyczne. Dlatego też mieszanki PVC stabilizowane tymi substancjami nie są dopuszczone do wytwarzania opakowań środków spożywczych.

Organiczne zasady azotowe, jak na przykład mocznik lub di- fenylotiamocznik, są stosunkowo słabymi stabilizatorami. Ich najważniejszą zaletą jest obojętność fizjologiczna, co umożliwia stosowanie tych środków do produkcji wyrobów i folii PVC przeznaczonych na opakowania artykułów spożywczych.

Stabilizatory pomocnicze nie są efektywne w działaniu, jeżeli stosuje się je samodzielnie. Użyte jednak w połączeniu z innymi stabilizatorami odznaczają się działaniem synergicznym, zwiększając przejrzystość oraz stabilność termiczną i świetlną wyrobów z PVC. W charakterze stabilizatorów pomocniczych stosuje się epoksydowane oleje sojowe i tzw. chelatory. Te ostatnie są estrami kwasu fosforawego (np. fosforyn trioktylowy). Wprowadza się je do plastyfikatorów w celu przeciwdziałania mętnieniu wyrobów przezroczystych, m.in. folii.