WŁAŚCIWOŚCI ELEKTRYCZNE

Ze względu na skomplikowane metody pomiarów i dużą ich różnorodność zostaną tu podane tylko definicje poszczególnych właściwości elektrycznych. Dokładny opis prowadzenia badań tych właściwości jest przedmiotem odpowiednich norm (PN).

Oporność elektryczną skrośną wyznacza się stosunkiem napięcia prądu stałego przyłożonego do przeciwległych powierzchni próbki, do natężenia prądu przepływającego na wskroś próbki.

Jeżeli badana próbka jest sześcianem o krawędzi 1 cm, to otrzyj manę wyniki określają oporność skrośną właściwą. Wartość jej podaje się w Q-m. Zasadę pomiaru pokazano na rysunku 16.

Oporność elektryczna powierzchniowa jest stosunkiem napięcia prądu stałego doprowadzonego do elektrod przylegających do tej samej powierzchni próbki, do natężenia prądu płynącego między elektrodami. Jeżeli oporność powierzchniowa zostanie odniesiona do 1 cm długości elektrod, a odległość między elektrodami wynosi 1 cm, to oporność taką nazywa się opornością powierzchniową właściwą i wyraża w omach. Zasadę pomiaru przedstawiono na rysunku 17.

Wytrzymałość elektryczna określa odporność tworzyw sztucznych na działania prą’du elektrycznego o badanym napięciu. Wyznacza się ją jako stosunek uzyskanego napięcia przebicia próbki do odległości między elektrodami, do których zostało przyłożone to napięcie. Wartość wytrzymałości elektrycznej jest podawana w MV/m. '

Stratność elektryczna jest to taka właściwość tworzyw, która powoduje, że część energii pola elektrycznego zamienia się w nich na ciepło. Miarą stratności elektrycznej jest współczynnik strat elektrycznych, który oznacza się przy różnych częstościach prądu zmiennego (od 50 Hz do 200 MHz) i określa niemianowaną wartością jako tgfi.