POLIETEROSULFONY

Polieterosulfony są tworzywami termoplastycznymi, których nazwa pochodzi od występujących w łańcuchu polimeru grup sulfonowych-SOa- i eterowych-O-, powiązanych pierścieniem aromatycznym. Obecność takiego ugrupowania nadaje polimerom dużą stabilność termiczną.

Polisulfon Udel otrzymuje się w wyniku polikondensacji soli sodowej dianu z dichlorodifenylosulfonem. Polimer ma budowę liniową, a ze względu na strukturę bezpostaciową jest całkowicie przezroczysty.

Postaciami handlowymi Udelu są granulaty do wtrysku i wytłaczania oraz folie, płyty i rury. Produkty przeznaczone do formowania wtryskowego są oznaczone symbolami: P 1700, P 1720 i P 8000 (z napełniaczem mineralnym), a granulat do wytłaczania- symbolem P 3500. Wytwarza się także odmiany napełnione włóknem szklanym.

Polisulfon charakteryzuje się bardzo dobrymi właściwościami mechanicznymi. Szczególnie korzystną cechą PSO jest mała skłonność do pełzania pod dużym obciążeniem (rys. 167) i niewielkie zmiany właściwości mechanicznych w szerokim zakresie temperatury (od-70 do + 150°C). Zależność tych właściwości od temperatury i czasu w porównaniu z odpowiednimi zależnościami dla innych tworzyw konstrukcyjnych ilustrują rysunki 168 i 169. Moduł sprężystości PSO przy zginaniu w temperaturze 150°C jest większy niż poliwęglanu i poliacetali w temperaturze 60°C. Udar- ność bez karbu jest bardzo duża próbka polisulfonu nie ulega złamaniu wskutek uderzenia z energią 4 J. Wadą PSO jest wrażliwość na działanie karbu, znacznie wyższa niż poliwęglanu, ale niewiele większa niż tworzyw acetalowych. Stwarza to konieczność nadawania zaokrąglonego kształtu wszelkim narożom i załamaniom wyrobów z polisulfonu. Tej wady nie wykazuje modyfikowany polisulfon o nazwie handlowej Mindel, którego produkcję uruchomiła ostatnio firma Union Carbide. Większą elastyczność PSO uzyskano w tym przypadku przez dodatek kopolimeru ABS.