Polimery

W pewnych warunkach polimery mogą ulegać reakcjom roz- adu. Reakcją odwrotną do polimeryzacji jest depolimeryzacja, tóra polegh na termicznym rozpadzie związku wielkocząsteczkowego do postaci czystego monomeru. Procesowi temu ulegają nie- '’ które polimery o strukturze liniowej, jak na przykład 'polistyren lub polimetakrylan metylu. W wyniku rozkładu termicznego tych olimerów< uzyskuje się z wysoką wydajnością (ok. 90%>) odpowiednie monomery (styren, metakrylan metylu.

Z procesem depolimeryzacji wiąże się ściśle zjawisko degra- acji. Polega ono na częściowym rozpadzie polimerów na stosun- owo duże cząsteczki, mniejsze jednak od makrocząsteczek! poli- eru wyjściowego.

Jeżeli głównymi produktami rozpadu polimeru nie są mono- ery, lecz inne malocząsteczkowe substancje gazowe lub ciekłe, o proces taki nosi nazwę destrukcji. Tak na przykład głównym roduktem destrukcji poli(chlorku winylu) nie jest monomer – hlorek winylu, lecz chlorowodór. Destrukcja polimerów może być spowodowana czynnikami fizycznymi (ciepło, światło) lub reakcją hemiczną przebiegającą pod wpływem działania tlenu, ozonu, wasów, zasad.