STANY FIZYCZNE POLIMERÓW

Rozróżnia się trzy podstawowe stany fizyczne, w jakich zależnie od temperatury znajdować się mogą polimery bezpostaciowe:

– szklisty,

– elastyczny,

– plastyczny.

Podział ten można zastosować w zasadzie do wszystkich związ- ów wielkocząsteczkowych, gdyż w polimerach posiadających obszary krystaliczne udział formy bezpostaciowej jest zawsze znaczny, a niekiedy przeważający. Ponadto stan krystaliczny polimeru ie jest układem trwałym. Nawet polimery o bardzo wysokim stopniu krystaliczności można przez odpowiednią obróbkę termiczną przeprowadzić w ciała bezpostaciowe, które nie wykazują najczęściej tendencji do rekrystalizacji. Z każdym z wymienionych stanów wiążą się charakterystyczne właściwości fizyczne i mecha- iczne polimeru. Podczas przejścia polimeru z jednego stanu do drugiego następują zmiany tych właściwości.

Poniżej temperatury zeszklenia Tz (rys, 3) polimery występują w stanie szklistym. Energia ruchu cieplnego makrocząsteczek jest u zbyt mała, aby mogła nastąpić zmiana ich położenia względem siebie. Dlatego też polimery w tym stanie wykazują dużą sprężystość, tzn. pod działaniem siły zewnętrznej odkształcają się nieznacznie i to prawie całkowicie sprężyście, a więc zachowują się podobnie jak szkło. Z tego też względu stan ten nazwano stanem szklistym. Dla wielu polimerów stan szklisty jest jedynym stanem fizycznym, w jakim polimery te występują. Należą do nich wszystkie silne usieciowane związki wielkocząsteczkowe, jak np. feno- plasty lub utwardzone żywice epoksydowe.