ŻYWICE EPOKSYDOWE

Charakterystycznym elementem struktury chemicznej żywic epoksydowych jest grupa epoksydowa, od której pochodzi ich nazwa. Mogą one zawierać dwie, trzy lub więcej grup epoksydowych, przy czym najliczniejsze są żywice z dwiema grupami epoksydowymi, zwane zwyczajowo dwuepoksydami. Istnieją dwie podstawowe metody otrzymywania żywic epoksydowych:

– reakcja poliaddycji epichlorohydryny ze związkami wie- lowodorotlenowymi (głównie z difenolami)

– epoksydowanie (utlenianie) związków nienasyconych.

Tak otrzymane żywice są lepkimi cieczami lub termoplastycznymi substancjami stałymi, które w wyniku reakcji z odpowiednio dobranymi utwardzaczami można przekształcać w nietopliwe i nierozpuszczalne produkty usieciowane przestrzennie.

Najwcześniej opracowanymi i najbardziej dotychczas rozpo wszechnionymi typami żywic epoksydowych są produkty reakcji epichlorohydryny z dianem (bisfenolem A), tzw. żywice dianowe. Wśród innych typów żywic epoksydowych otrzymywanych z epichlorohydryny należy wymienić żywice epoksynowolakowe i żywice chlorowcoepoksydowe.

Żywice epoksynowolakowe otrzymuje się z żywic nowolako- wych i epichlorohydryny. W stosunku do żywic dian owych wykazują one większą odporność cieplną. Żywice chlorowcoepoksydowe odznaczają się właściwościami samogasnącymi ze względu na obecność atomów chlorowców. Do ich wytwarzania jest stosowany głównie tetrabromodian.

W ostatnich latach uruchomiono w kraju produkcję ciekłej żywicy anilinowo-epoksydowej pod nazwą handlową Epazon. Główną jej zaletą jest mała lepkość oraz większa odporność termiczna w porównaniu z żywicami dianowymi. Żywice anilinowo- -epoksydowe znajdują zastosowanie jako spoiwo do wytwarzania prepregów, a także do rozcieńczania {zmniejszania lepkości) żywic dianowych.