POLISTYREN WYSOKOUDAROWY

Mała odporność na uderzenia polistyrenu S spowodowała podjęcie prób modyfikacji tego tworzywa w kierunku zwiększenia udarności. W charakterze modyfikatora zastosowano butadien, którego polimery i kopolimery odznaczają się dużą elastycznością. Jednak próby otrzymania polistyrenu o wyższej udarności przez kopolimeryzację styrenu z butadienem nie dały oczekiwanych wyników, ponieważ otrzymany produkt miał zbyt niską temperaturę płynięcia, przy optymalnej (ze względu na właściwości mechaniczne) ilości butadienu.

Pierwszą udaną próbą otrzymania polistyrenu wysokoudaro- wego, było mechaniczne wymieszanie homopolimeru z kauczukiem (w ilości do 20°/o). W charakterze modyfikatora zastosowano kauczuk butadienowo-styrenowy względnie polibutadienowy. Właściwości tak otrzymywanego tworzywa zależą przede wszystkim od ilości wprowadzonego kauczuku, jak również od dokładności homogenizacji mieszaniny. Trudności z dokładnym wymieszaniem mechanicznym składników spowodowały brak powtarzalności we właściwościach otrzymywanego tą metodą polistyrenu wysokoudarowego. Dlatego została ona obecnie zaniechana.

Dalsze próby zwiększenia udarności polistyrenu doprowadziły do otrzymania tworzywa modyfikowanego przez szczepienie butadienem, które nazwano polistyrenem wysokoudarowym SB. Bardzo dokładne wymieszanie składników, wynikające z chemicznego charakteru tej operacji, pozwoliło zwiększyć udamość z karbem dla tego typu tworzywa do 7 kJ/m5, a nawet w niektórych przypadkach do 10 kJ/m!, w porównaniu z około 2 kJ/m2 dla polistyrenu modyfikowanego kauczukiem. Z tego samego powodu uzyskano możliwość dużej powtarzalności we właściwościach poszczególnych partii produkcyjnych materiału.