POROWATY POLICHLOREK WINYLU

Zależnie od zastosowanej metody spieniania porowaty PVC można otrzymywać w postaci piankowej lub gąbczastej, tj. z porami zamkniętymi lub otwartymi. Przez dodatek odpowiednich zmiękczaczy można poza tym regulować twardość tego tworzywa, otrzymując w ten sposób zarówno materiały sztywne, jak i elastyczne. Znanych jest kilka metod otrzymywania porowatego PVC, z których najważniejsze są dwie:

– ciśnieniowa,

– bezciśnieniowa.

Surowcem wyjściowym w każdej z nich jest ujednorodniona kompozycja składająca się z PVC, zmiękczacza, stabilizatora, po- rofora i innych dodatków.

W metodzie ciśnieniowej ujednorodnioną kompozycję umieszcza się w zamkniętej formie w prasie. Formę wypełnia się w około 80°/o objętości, a następnie ogrzewa do temperatury rozkładu poroforu. Po rozkładzie poroforu forma jest nadal ogrzewana aż do zżelowania PVC. Po zżelowaniu formę oziębia się do temperatury otoczenia i tworzywo zawierające gaz wewnątrz mikroko- mórek poddaje się właściwemu ekspandowaniu przez ponowne ogrzanie do temperatury 75-95°C. W temperaturze tej zwiększa się objętość wyprasowanych kształtek tworzywa z zachowaniem struktury komórkowej. Metoda ciśnieniowa umożliwia otrzymywanie porowatego PVC zarówno sztywnego, jak i elastycznego, w zależności od ilości użytych zmiękczaczy.

Metoda bezciśnieniowa otrzymywania porowatego PVC polega na ekspandowaniu tworzywa pod normalnym ciśnieniem z przebiegającym jednocześnie żelowaniem. Ujednorodnioną kompozycję umieszcza się w otwartej formie i ogrzewa w temperaturze 160–170°C przez około 30 minut, W tych warunkach zachodzi jednoczesne żelowanie i ekspandowanie PVC. Metoda bezciśnieniowa jest stosowana głównie do otrzymywania miękkiego PVC porowatego i może być prowadzona jako proces ciągły. Umożliwia ona między innymi wytwarzanie w jednym etapie trójwarstwowej sztucznej skóry typu skay.