METODY BADAŃ WŁAŚCIWOŚCI TWORZYW SZTUCZNYCH

Coraz szersze stosowanie tworzyw sztucznych, przy bardzo dużej ich różnorodności, zmusiły zarówno odbiorców, jak i producentów do opracowania ujednoliconej i zarazem ogólnie obowiązującej metodyki badań tych materiałów. W większości przypadków normy krajowe dotyczące tego zagadnienia są oparte na zaleceniach ISO i dlatego też badania prowadzone z tym samym materiałem w różnych państwach dają podobne wyniki. Mogą występować jedynie różnice wynikające z błędów pomiaru lub technologii przetwórstwa w trakcie otrzymywania próbek do badań. Ujednolicenie metodyki badań tworzyw sztucznych umożliwiło porównywanie właściwości poszczególnych tworzyw na podstawie prospektów firmowych i literatury technicznej bez konieczności wykonywania tych samych prób. Do charakterystycznych właściwości tworzyw sztucznych zalicza się:

– podstawowe właściwości fizyczne (gęstość, temperatura płynięcia polimeru, chłonność wody)

– właściwości mechaniczne (wytrzymałość na rozciąganie, moduł sprężystości przy rozciąganiu, wydłużenie przy zerwaniu, wytrzymałość na zginanie, wytrzymałość na ściskanie, udar- ność, twardość, ścieralność)

– właściwości cieplne (temperatura mięknienia według Vicata, temperatura ugięcia pod obciążeniem, wytrzymałość cieplna

– właściwości elektryczne (oporność właściwa skrośna, oporność właściwa powierzchniowa, wytrzymałość elektryczna, strat- ność elektryczna)

– właściwości optyczne (przepuszczalność światła, współczynni załamania światła)

– właściwości chemiczne (odporność na działanie substancji chemicznych, odporność na starzenie).

Badania właściwości tworzyw przeprowadza się na specjalni przygotowanych próbkach. Najczęściej stosowanymi metodam' przygotowania próbek są wtrysk i prasowanie. Przed przystąpię niem do badania próbki należy ją poddać klimatyzacji, przy czj w niektórych przypadkach wymagane jest również wygrzewa nie lub suszenie próbek. Wykaz norm PN, w których opisane są metody badań tworzyw sztucznych, podano na końcu rozdziału w tabeli 2.