SYNTETYCZNE TWORZYWA POROWATE

Syntetycznymi tworzywami porowatymi nazywa się otrzymane sztucznie, bardzo lekkie tworzywa o strukturze komórkowej. Wspólną cechą charakterystyczną tych materiałów jest budowa komórkowa i wynikająca stąd mała gęstość pozorna. Właściwości tworzyw porowatych umożliwiają stosowanie ich w charakterze materiałów izolacyjnych, 'dźwiękochłonnych, tapicerskich, opakowaniowych, konfekcyjnych, filtracyjnych, konstrukcyjnych materiałów rdzeniowych itp. Największe znaczenie praktyczne zyskały_ tworzywa porowate wytwarzane z poliuretanów, polistyrenu, polifchlorku winylu). Produkowane są również tworzywa porowate z polietylenu, polipropylenu, kopolimerów styrenu, politetraflu- oroetylenu, silikonów oraz z żywic fenolowych, epoksydowych i poliestrowych.

Zależnie od struktury komórek rozróżnia się dwa podstawowe typy syntetycznych tworzyw porowatych:

– tworzywa piankowe o porach zamkniętych, odizolowa nych od siebie, bardzo często o strukturze sztywnej

– tworzywa gąbczaste o porach otwartych, łączących się między sobą, nasiąkliwe i często elastyczne.

Tworzywa porowate mogą mieć zatem strukturę pośrednią (mieszaną), tj. zawierać jednocześnie pory otwarte i zamknięte. W zależności od zachowania się podczas ściskania w temperaturze pokojowej, rozróżnia się dwa rodzaje syntetycznych tworzyw porowatych: sztywne i elastyczne. Podział ten nie jest całkowicie ścisły, gdyż istnieją tworzywa o właściwościach pośred nich, tj. pólelastyczne czy półsztywne, o różnym stopniu elastyczności.