Żywice epoksydowe

Żywice epoksydowe można utwardzać ,,na zimno” lub „na gorąco”. Utwardzanie w temperaturze pokojowej przeprowadza się przy użyciu amin alifatycznych (trietylenotetraamina- . TĘCZA) lub poliaminoamidów. Do utwardzania żywic w temperaturach podwyższonych (80-100°C) stosuje się bezwodniki kwasów organicznych (bezwodnik ftalowy, bezwodnik HET), aminy aromatyczne (meta-fenylenodiamina).

Nowoczesnymi utwardzaczami działającymi aktywnie zarówno w temperaturze pokojowej, jak i w temperaturach niskich i podwyższonych są produkty reakcji amin alifatycznych lub aromatycznych z fenolem i formaldehydem.

Przez współutwardzanie żywic epoksydowych z innymi żywicami uzyskuje się polepszenie niektórych właściwości gotowego wyrobu, jak elastyczność, odporność chemiczna, jasne zabarwienie, odporność cieplna, właściwości elektryczne i inne, Do najczęściej stosowanych polimerów »współutwardzających się z żywicami epoksydowymi i modyfikujących ich właściwości należą żywice fenolowe, melaminowe, poliestrowe i silikonowe.

Utwardzone żywice epoksydowe charakteryzują się dużą wytrzymałością mechaniczną, bardzo dobrymi właściwościami elektrycznymi oraz odpornością na działanie czynników atmosferycz- nych. Wykazują one znacznie lepszą odporność chemiczną niż żywice poliestrowe. Charakteryzują się zwłaszcza doskonałą odpornością na działanie alkaliów (nawet w temperaturze wrzenia). 1 Największe ilości żywic epoksydowych (ponad 50°/o produkcji) wykorzystuje się w postaci materiałów powłokowych, jako lakiery i kompozycje proszkowe. Powłoki epoksydowe są twarde, elastyczne i chemoodporne. Kleje epoksydowe wykazują doskonałą przyczepność do prawie wszystkich materiałów, zwłaszcza do metali nieżelaznych i szkła. Z żywic epoksydowych wytwarza się ponadto laminaty, tłoczywa, odlewy i materiały porowate.