Poli(chlorek winylu)

Poli(chlorek winylu) blokowy otrzymuje się w postaci kulek -o średnicy 250-750 pm. Jest to najczystszy polimer o najlepszych właściwościach fizycznych i chemicznych. Stosuje się go najczęściej do wyrobu twardych folii o wysokiej przezroczystości i odpornych na działanie wody. Przetwórstwo tego polimeru jest identyczne jak PVC suspensyjnego.

Podstawową cechą charakteryzującą techniczny polichlorek winylu) jest jego masa cząsteczkowa, która waha się w granicach: 40 000-90 000 i decyduje o kierunku zastosowania PVC.

W praktyce masę cząsteczkową PVC wyraża się w postaci tzw. stałej Fickentschera oznaczonej symbolem K i obliczanej z lepkości względnej polimeru w cykloheksanonie. Handlowe typy PVC mają wartość K pomiędzy 55 a 85. Im wyższa jest wartość K, tym lepsze są właściwości fizyczne wyrobu, lecz tym trudniejsze przetwórstwo ze względu na znaczną lepkość plastycznego materiału. Metodą wtrysku przerabia się polichlorek winylu), którego wartość stałej K jest zawarta pomiędzy 55 a 65. Przy metodzie wytłaczania wartości stałej K może dochodzić do 70. Polimer o stałej K wyższej od 70 przerabia się na PVC zmiękczony.

Polichlorek winylu) jest białym, bezpostaciowym proszkiem o gęstości około 1,38 g/cml Rozróżnia się dwa podstawowe typy polichlorku winylu): PVC twardy zawierający do 5’D/o plastyfikatora i PVC zmiękczony o zawartości 40, a nawet do 70% plastyfikatora. PVC odznacza się szerokim zakresem temperatury mięknienia, którego dolna granica wynosi około 80°C. Temperatura mięknienia według Vicata dla poli(chlorku winylu) jest zbliżona do temperatury mięknienia polistyrenu, a nieco niższa niż polimetakrylanu metylu i wynosi około 80°C (tab. 7).