Pozycje w grupie porowatych tworzyw poliuretanowych

Szczególną pozycję w grupie porowatych tworzyw poliuretanowych zajmują pianki integralne. Do ich produkcji stosuje się kompozycję reagentów o specjalnym składzie, która w czasie spieniania tworzy przy zetknięciu z gorącą powierzchnią formy gruby i szczelny naskórek. Powierzchnia robocza formy może mieć wygrawerowany wzór imitujący skórę lub słoje drewna, a powstający podczas spieniania naskórek odwzorowuje tę powierzchnię. Uformowane elementy z pianki integralnej można lakierować na żądany kolor stosując do tego celu lakiery poliuretanowe. W ostatnich latach opracowano metodę bezpośredniego barwienia pianek integralnych. Polega ona na powleczeniu powierzchni formy cienką warstwą barwnej kompozycji poliuretanowej lub polistyrenowej. W czasie formowania pianki powierzchnia naskórka zabarwia się wtedy na wymagany kolor. Naskórek pianki integralnej jest trwale związany z rdzeniem kształtki i nie ulega rozwarstwieniu podczas eksploatacji wyrobu.

Właściwości pianek poliuretanowych są ściśle uzależnione od rodzaju surowców użytych do ich wytwarzania oraz od metody spieniania. Wspólną cechą porowatych poliuretanów są bardzo dobre właściwości izolacyjne, odporność na działanie czynników atmosferycznych i chemicznych oraz wysoka odporność cieplna wynosząca co najmniej 100°C. Gęstość pozorna pianek poliuretanowych zależy od ich rodzaju i waha się w bardzo szerokich granicach: 10-1100 kg/m3.

Miękkie pianki poliuretanowe otrzymuje się głównie w postaci bloków lub kształtek formowych. Ich udział w ogólnej produkcji porowatych poliuretanów jest bardzo wysoki i wynosi obecnie około 70-80°/o. Odznaczają się one dużą elastycznością i zarazem sprężystością, bardzo niskim przewodnictwem cieplnym oraz doskonałymi właściwościami dźwiękochłonnymi. Pianki elastyczne wykazują wydłużenie przy rozciąganiu do 300-500°/o oraz odwracalność zjawiska ściskania powyżej 20-90°/o.