Wpływ na odporność chemiczną PVC

Duży wpływ na odporność chemiczną PVC wywiera również temperatura. Im jest ona wyższa, tym odporność chemiczna tworzywa ulega większemu obniżeniu. Tak na przykład do temperatury 40°C PVC jest odporny na działanie wszystkich kwasów i zasad, z (wyjątkiem kwasów silnie utleniających, jak kwasu azotowego o stężeniu powyżej 60% lub stężonego kwasu chromowego. Omawiane tworzywo zachowuje odporność na działanie kwasów i zasad o stężeniu powyżej 30% nawet do temperatury 60°C.

PVC jest odporny również na działanie wodnych roztworów soli i kwasów organicznych oraz benzyny i olejów mineralnych. Wykazuje natomiast brak odporności na działanie rozpuszczalników organicznych takich jak: aceton, benzen, tetrachlorek węgla, węglowodory aromatyczne itp. Często stosowanym rozpuszczalnikiem polichlorku winylu) jest cykloheksanon.

Chemiczna odporność miękkiego PVC zależy głównie od tego, jak zachowuje się plastyfikator w stosunku do substancji agresywnej, tzn., czy ułatwia on chłonność tej substancji, czy też zostaje przez nią wymyty, względnie czy zachodzi między nimi reakcja chemiczna. Wszystkie z wymienionych tu możliwości są niekorzystne dla tworzywa. Dlatego też w przypadku stosowania miękkiego PVC stykającego się z substancjami agresywnymi należy używać taki plastyfikator do jego produkcji, który jest odporny na dane substancje chemiczne.

Poli(chlorek winylu) jest typowym przykładem tworzywa, które zawiera w swoim składzie wiele substancji dodatkowych. Naj- ważniejsze z nich to plastyfikatory, stabilizatory, środki smarujące i barwiące oraz napełniacze. Wpływ tych substancji na właściwości tworzyw sztucznych omówiono ogólnie w rozdziale I'. W tym miejscu zostanie omówiony wpływ środków pomocniczych na zmianę właściwości PVC. '

Metoda modyfikacji właściwości użytkowych i przetwórczych polichlorku winylu

Najważniejszą praktycznie metodą modyfikacji właściwości użytkowych i przetwórczych polichlorku winylu) jest plastyfi- kacja (zmiękczanie). Plastyfikatory stosuje się najczęściej w ilości 22-45%> w stosunku do masy polimeru. W podwyższonej temperaturze, wynoszącej 160-175°C, rozpuszczają one bądź spęczniają polimer. Dodatek plastyfikatorów powoduje wyraźne obniżenie temperatury zeszklenia i temperatury płynięcia czystego PVC. Wpływa to na zwiększenie udamości w niskich temperaturach, obniżenie temperatury przetwórstwa, zwiększenie wydłużenia przy zerwaniu, ale obniża wyraźnie wytrzymałość na rozciąganie i zginanie. Aby spowodować zaprogramowane działanie plastyfikatora na poli(chlorek winylu), zawartość zmiękczacza w polimerze musi wynosić co najmniej 22/o. Przy mniejszej zawartości plastyfikatora niektóre właściwości fizyczne tworzywa są nawet gorsze niż czystego PVC, np. udarność, wydłużenie przy zerwaniu, odporność na działanie niskich temperatur. Najczęściej stosowanymi plastyfikatorami poli(chlorku winylu) są estry kwasu ftalowego, adypinowego i sebacynowego (ftalan dibutylowy, ftalan dioktylowy, adypinian dioktylowy, sebacynian dibutylowy). Są to substancje posiadające optymalne właściwości, jakich wymaga się od plastyfikatorów.

Ważnym zagadnieniem przy przetwórstwie i użytkowaniu PVC jest problem jego stabilizacji termicznej i świetlnej. Polichlorek winylu) odznacza się dużą wrażliwością na działanie podwyższonej temperatury i światła, ulegając pod wpływem tych czynników daleko idącej destrukcji. Termiczny rozkład PVC z wydzielaniem chlorowodoru rozpoczyna się w sposób widoczny w temperaturze 135°C. W temperaturze przetwórstwa proces ten jest tak szybki, że uniemożliwia uzyskanie wyrobu o niezmienionej barwie. Oprócz tego wydzielający się chlorowodór w obecności tlenu z powietrza przyspiesza proces rozkładu polimeru do tego stopnia, że w temperaturze 200°C następuje prawie całkowity rozkład PVC w ciągu 5 minut.