POLITETRAFLUOROETYLEN

Tworzywo to otrzymuje się w procesie polimeryzacji emulsyjnej tetrafluoroetylenu w temperaturze 50-70°C pod ciśnieniem 5 MPa. Politetrafluoroetylen należy do grupy termoplastów o najmniejszej plastyczności. Najważniejszymi zaletami tego tworzywa są:

– praktycznie całkowita odporność chemiczna (zbliżona do odporności metali szlachetnych)

– doskonałe właściwości elektryczne i ślizgowe (współczynnik tarcia spoczynkowego po stali polerowanej wynosi 0,04)

– odporność na działanie wysokich i niskich temperatur.

Właściwości politetrafluoroetylenu można modyfikować przez dodatek takich napełniaczy, jak: dwusiarczek molibdenu, grafit, azbest, włókno szklane, opiłki metali nieżelaznych. Dodatki te zwiększają przewodnictwo cieplne, zmniejszają ścieralność oraz obniżają tendencję tworzywa do płynięcia pod naciskiem.

Politetrafluoroetylen ma w dużym stopniu (ok. 95%) strukturę krystaliczną, która zanika w temperaturze 327°C. W przeciwieństwie do typowych polimerów krystalicznych (np. poliamidów) nie następuje jednak w temperaturze topnienia wzrost plastyczności całej masy tworzywa. Dopiero dalsze ogrzewanie powoduje pojawienie się efektów płynięcia i w temperaturze 370–390°C ziarna politetrafluoroetylenu nadtapiają się, a pod naciskiem ulegają zlepieniu. Powyżej temperatury 390°C tworzywo ulega rozkładowi. Takie zachowanie się polimeru w temperaturach podwyższonych uniemożliwia jego przetwórstwo metodami stosowanymi powszechnie przy przerobie termoplastów, tj. metodą wtrysku i wytłaczania ślimakowego.