Category medicine

Przyjmując za podstawę klasyfikacji właściwości użytkowe i technologiczne (sposób przetwórstwa) tworzyw sztucznych można je podzielić na dwie grupy:

Wypraski z tłoczyw, melaminowych odznaczają się w porównaniu do mocznikowych wyższą wytrzymałością cieplną, lepszą odpornością na działanie wody i chemikaliów oraz mniejszą wrażliwością na zmiany temperatury przetwórstwa. Dopuszczalna temperatura stałej pracy kształtek melaminowych wynosi 100–120°C, natomiast mocznikowych około 80°C.

Otrzymywanie syntetycznych związków wielkocząsteczkowych polega na łączeniu się między sobą cząsteczek monomerów z wytworzeniem wielkich cząsteczek (polimerów), czyli tzw. makrocząsteczek. Jako substancje małocząsteczkowe stosowane w charakterze monomerów można wymienić np. etylen, styren, chlorek winylu, fenol, formaldehyd. Z monomerów tych otrzymuje się odpowiednie polimery: polietylen, polistyren, polichlorek winylu), fenoplasty.

Mała wytrzymałość mechaniczna nie napełnionych poliestrów termoplastycznych, szczególnie w podwyższonych temperaturach (maksymalna temperatura użytkowania nie przekracza 80°C), powoduje że stosowane są praktycznie typy wzmocnione włóknem szklanym (tab. 17). Wprowadzenie włókna szklanego powoduje wiele, korzystnych zmian we właściwościach mechanicznych i cieplnych tych tworzyw. Temperatura ich użytkowania wzrasta wówczas do 130°C, a w przypadku krótkotrwałego oddziaływania temperatury nawet do 170°C. .Długotrwałe działanie temperatury do 100°C powoduje pogorszenie właściwości mechanicznych nie więcej niż o 20%. Właściwości udarnościowe zachowują stałą wartość w zakresie temperatur od-40 do +80°C (rys. 109). Pod względem zużycia ściernego poliestry termoplastyczne ustępują tylko poliamidom. Dodatek włókna szklanego nie wywiera istotnego wpływu na ich współczynnik tarcia. Na przykład współczynnik tarcia dynamicznego PBTP po stali w temperaturze 23°C wynosi 0,10, a dla odmiany tego tworzywa z dodatkiem 30°/o włókna szklanego- 0,11. Omawiane tworzywa charakteryzują się dobrymi właściwościami elektrycznymi. Dotyczy to zwłaszcza oporności skrośnej i wytrzymałości elektrycznej (rys. 110).

Żywice poliestrowe odznaczają się dobrą odpornością na działanie beztlenowych kwasów nieorganicznych, nawet przy dużych stężeniach, jak również rozcieńczonych kwasów utleniających. Są nieodporne na działanie wodnych roztworów zasad, które powo- dują ich rozkład w wyniku hydrolizy. Rozpuszczalniki organiczne, z wyjątkiem benzyny i alkoholi, powodują silne pęcznienie i pękanie żywic poliestrowych. Odporność chemiczna ulega znacznemu pogorszeniu, jeżeli odlewy lub laminaty poliestrowe zostały wykonane niewłaściwie. Szczególnie niekorzystny wpływ wywierają mikropęknięcia i porowatość, jak również niecałkowite utwardzenie. .

Polieterosulfony są tworzywami termoplastycznymi, których nazwa pochodzi od występujących w łańcuchu polimeru grup sulfonowych-SOa- i eterowych-O-, powiązanych pierścieniem aromatycznym. Obecność takiego ugrupowania nadaje polimerom dużą stabilność termiczną.

Tworzywa sztuczne odgrywają coraz ważniejszą rolę w przemyśle i w życiu codziennym. Stosowanie ich staje się coraz bardziej powszechne i przestano już uważać tworzywa za materiały zastępcze, zaś w niektórych przypadkach są one materiałami niezastąpionymi. Długo należało czekać, aby te stwierdzenia stały się rzeczywistością. '

Polipropylen jest jednym z najlżejszych tworzyw sztucznych. Jego gęstość waha się w granicach 0,89-0,90 g/cm\ W postaói naturalnej tworzywo to jest przeświecające i bez zapachu. Właściwości mechaniczne i cieplne polipropylenu zależą od stopnia kry- staliczności polimeru, przy czym im jest on wyższy, tym właściwości te są korzystniejsze. Bardzo charakterystyczną cechą tego tworzywa jest jego zachowanie się podczas rozciągania. Stan sprężystości polipropylenu jest zachowany do 30fl/o wydłużenia. W momencie zerwania wydłużenie wynosi około 800% i od ok. 100%> odbywa się przy prawie stałym obciążeniu. Odporność na uderzenia jest duża i dopiero nacięcie karbu na próbkach powoduje wyraźne jej obniżenie.

Właściwości porowatego PVC zależą od jego struktury, gęstości i zawartości plastyfikatora. Gęstość pozorna tego tworzywa jest na ogół większa od gęstości pozornej innych tworzyw porowatych. Wynosi ona przeważnie nie mniej niż 50-60 kg/m3, a więc jest co najmniej dwukrotnie większa od gęstości pozornej poro- y watego polistyrenu. Właściwości mechaniczne tego tworzywa zależą także od rodzaju użytego poroforu i od sposobu produkcji. W otwartym płomieniu porowaty PVC mięknie w temperaturze 90°C, a następnie ulega zwęgleniu z wydzieleniem gazów. Wyjęty z płomienia natychmiast gaśnie. Z powodu takiego zachowania porowaty PVC zalicza się do tworzyw samogasnących.

Właściwości poszczególnych tworzyw porowatych są ściśle związane z rodzajem polimeru i zastosowaną metodą spieniania. Tworzywa te odznaczają się najmniejszą gęstością spośród ogólnie stosowanych materiałów konstrukcyjnych, jak również najmniejszym przewodnictwem cieplnym spośród znanych materiałów termoizolacyjnych. Poważną wadą wielu tworzyw porowatych jest niewielka wytrzymałość mechaniczna, co uniemożliwia stosowanie tych materiałów w przypadku działania większych obciążeń. Znane są jednak i takie tworzywa porowate, które przy niskiej gęstości wykazują stosunkowo wysoką wytrzymałość mechaniczną.

Mała lepkość roztworów nienasyconych żywic poliestrowych w styrenie umożliwia łatwe nasycanie nimi dużych ilości napeł- niaczy i nośników włóknistych. Rozpowszechnione jest zwłaszcza nasycanie żywicami poliestrowymi włókien szklanych w postaci: tkanin, mat, przędzy, dzianin i włókien ciętych. Otrzymane w ten sposób laminaty, zwane laminatami poliestrowo-szklanymi (PWS), wykazują bardzo dobre właściwości mechaniczne (przy stosunkowo małej gęstości) i elektryczne oraz odporność na korozje (rys. 140). Jeszcze korzystniejszymi właściwościami odznaczają się laminaty poliestrowo-węglowe (PWW), szczególnie przy uwzględnieniu mniejszej gęstości i większej odporności cieplnej zbrojenia węglowego. Poliestry wzmocnione włóknem węglowym