Category medicine

Zastosowanie tłoczyw fenolowych jest uwarunkowane typem tłoczywa. Przykłady różnych wyrobów wytwarzanych z tych tłoczyw przedstawiono na rysunkach 135 i 136. Najpoważniejszy obecnie kierunek zastosowań tłoczyw fenolowych stanowi produkcja wyrobów elektroizolacyjnych. Tłoczywa przeznaczone do tego celu są oparte przede wszystkim na napełniaczach mineralnych i zawierają często żywicę fenolowo-anilinową. Produkuje się z nich różnorodne kształtki dla potrzeb elektrotechniki, radiotechniki i teletechniki, jak: gniazda, wtyczki, cewki, wyłączniki, elementy styczników, płyty, tablice, obudowy aparatów elektrycznych itp.

Wstępne mieszanie prowadzi się w różnego rodzaju mieszalnikach na zimno, tzn. w temperaturze otoczenia. Czas trwania tej operacji wynosi od kilku do kilkudziesięciu minut i zależy od konsystencji mieszanki, wielkości wsadu i stosow7anej aparatury (typu mieszalnika). Otrzymany produkt ma konsystencję pasty i starto™ niejednorodną mieszaninę silniej lub słabiej napęcznia- łych zmiękczaczem ziam polichlorku winylu) i nie zaabsorbowanego zmiękczacza.

– węży do przesyłania wody, kwasów, dwutlenku węgla, benzyny, do ochrony przewodów instalacji elektrycznej w pojazdach samochodowych, do zestawów transfuzji krwi i innych zastosowań w medycynie

Duży wpływ na odporność chemiczną PVC wywiera również temperatura. Im jest ona wyższa, tym odporność chemiczna tworzywa ulega większemu obniżeniu. Tak na przykład do temperatury 40°C PVC jest odporny na działanie wszystkich kwasów i zasad, z (wyjątkiem kwasów silnie utleniających, jak kwasu azotowego o stężeniu powyżej 60% lub stężonego kwasu chromowego. Omawiane tworzywo zachowuje odporność na działanie kwasów i zasad o stężeniu powyżej 30% nawet do temperatury 60°C.

W skład mieszanek do wytwarzania tworzywa w tej postaci oprócz polimeru wchodzą w niewielkich ilościach plastyfikatory, stabilizatory, środki smarujące i barwiące, a niekiedy również na- pelniacze. Najczęściej stosowanymi technologiami przetwórstwa twardego PVC są: walcowanie i kalandrowanie, wytłaczanie oraz formowanie wtryskowe. Spotkać się jeszcze można z innymi metodami przetwórstwa, jak prasowanie przetłoczne oraz prasowanie uderzeniowe i płytowe, lecz są to metody obecnie coraz rzadziej stosowane.

Wybór środka barwiącego zależy od żądanego efektu wybarwienia, rodzaju tworzywa, sposobu barwienia, metody przetwórstwa i warunków użytkowania tworzywa. W celu osiągnięcia żądanego odcienia wybarwienia stosuje się najczęściej mieszaninę dwóch lub więcej środków barwiących. Pigmenty kryjące wprowadza się zwykle w ilości 0,2-2%, natomiast barwniki w ilości około 0,1%.

Polistyren SB charakteryzuje się zwiększonym wydłużeniem przy zerwaniu oraz większą odpornością na uderzenia od polistyrenu S, a jednocześnie zachowuje dobre właściwości elektryczne, nieznacznie tylko gorsze w porównaniu z polistyrenem, zwykłym. Równocześnie obniża się wytrzymałość na rozciąganie oraz wartość modułów sprężystości przy zginaniu i rozciąganiu, a zarazem właściwości te bardziej zależą od temperatury niż w przypadku polistyrenu S. Odporność chemiczna polistyrenu wysokoudarowego jest zbliżona do odporności polistyrenu niskoudarowego.

Charakterystycznym elementem struktury chemicznej żywic epoksydowych jest grupa epoksydowa, od której pochodzi ich nazwa. Mogą one zawierać dwie, trzy lub więcej grup epoksydowych, przy czym najliczniejsze są żywice z dwiema grupami epoksydowymi, zwane zwyczajowo dwuepoksydami. Istnieją dwie podstawowe metody otrzymywania żywic epoksydowych:

Pojęcie masy cząsteczkowej związków wielkocząsteczkowych nie jest jednak tak proste i jednoznaczne, jak w przypadku związków małocząsteczkowych. W odróżnieniu od tych ostatnich polimery nie stanowią bowiem jednego indywidualnego związku chemicznego o ściśle określonych właściwościach fizykochemicznych, lecz są mieszaniną makrocząsteczek o różnej wielkości, czyli o różnej masie cząsteczkowej.

Tworzywa termoutwardzalne podczas ogrzewania początkowo miękną, lecz przetrzymane w podwyższonej temperaturze utwardzają się nieodwracalnie. W wyniku utwardzenia stają się nietop- liwe i nierozpuszczalne. Mogą być więc kształtowane tylko jednokrotnie. Najważniejszymi przedstawicielami tej grupy tworzyw są fenoplasty i aminoplasty.

Przy formowaniu wyrobów z politetrafluoroetylenu wykorzystuje się obszar nadtapiania polimeru, czyli zakres temperatury 370-390°C. Metody przetwórstwa tego tworzywa są dość skomplikowane i przypominają techniki formowania stosowane w metalurgii proszków. Przetwórstwo politetrafluoroetylenu może się odbywać przez spiekanie bezciśnieniowe lub pod ciśnieniem, wytłaczanie tłokowe (wytłoczone profile poddaje się następnie spiekaniu) i skrawanie ze spiekanych bloków (otrzymywanie cieńszych folii). Metodami tymi otrzymuje się gotowe kształtki lub półwyroby w postaci bloków, rur, prętów, folii itp.