Polietylen niskociśnieniowy ma strukturę liniową z małą ilością krótkich odgałęzień (rys. 19), co wpływa na ścisłe ułożenie makrocząsteczek. Dlatego też gęstość polietylenu niskociśnieniowego jest większa niż wysokociśnieniowego i wynosi 0,94-0,96 g/cm3. Ponieważ prowadzenie polimeryzacji odbywa się pod niskim ciśnieniem, ten typ polietylenu nosi nazwę niskociśnienio wego, a że odznacza się większą gęstością nazwano go polietylenem dużej gęstości (w skrócie PEdg). …. –

Szczególną pozycję w grupie porowatych tworzyw poliuretanowych zajmują pianki integralne. Do ich produkcji stosuje się kompozycję reagentów o specjalnym składzie, która w czasie spieniania tworzy przy zetknięciu z gorącą powierzchnią formy gruby i szczelny naskórek. Powierzchnia robocza formy może mieć wygrawerowany wzór imitujący skórę lub słoje drewna, a powstający podczas spieniania naskórek odwzorowuje tę powierzchnię. Uformowane elementy z pianki integralnej można lakierować na żądany kolor stosując do tego celu lakiery poliuretanowe. W ostatnich latach opracowano metodę bezpośredniego barwienia pianek integralnych. Polega ona na powleczeniu powierzchni formy cienką warstwą barwnej kompozycji poliuretanowej lub polistyrenowej. W czasie formowania pianki powierzchnia naskórka zabarwia się wtedy na wymagany kolor. Naskórek pianki integralnej jest trwale związany z rdzeniem kształtki i nie ulega rozwarstwieniu podczas eksploatacji wyrobu.

Płyty Metapleks otrzymane metodą blokową wytwarza się w dwu podstawowych rodzajach: Metapleks N (bezbarwny, przezroczysty) i Metapleks B (barwiony). W obu tych rodzajach produkowane są następujące odmiany:

Fenoplasty są produktami polikondensacji fenoli z aldehydami, głównie z formaldehydem. Należą do najstarszych, a jednocześnie do nadal stosowanych tworzyw sztucznych. Produkcję fenoplastów podjęto w 1909 r. po opracowaniu przez holenderskiego chemika BAEKELANDA przemysłowej metody ich wytwarzania. Produkt polikondensacji fenolu z formaldehydem (nazwany przez Baekelanda bakelitem) był pierwszym syntetycznym związkiem wielkocząsteczkowym o właściwościach użytkowych. Przez dłuższy czas fenoplasty stanowiły podstawowe tworzywo sztuczne. Znaczenie ich zaczęło maleć wraz z rozwojem produkcji nowych tworzyw, zwłaszcza tworzyw termoplastycznych. Po 1960 r. nastąpił gwałtowny spadek produkcji fenoplastów, a ich udział w ogólnym zużyciu tworzyw sztucznych w Europie wynosił pod koniec lat sześćdziesiątych tylko 2%. Wbrew niektórym opiniom, że fenoplasty należą do grupy tworzyw bez przyszłości i nastąpi zaniechanie ich stanowiska, produkcja tworzyw fenolowych uległa ostatnio pewnej stabilizacji. Jej udział w światowej produkcji tworzyw sztucznych w początkach lat osiemdziesiątych wynosił około 5°/o. Producenci nie rezygnują z prób udoskonalenia tworzyw fenolowych,. a w niektórych dziedzinach obserwuje się nawet wzrost zastosowania fenoplastów. Głównym czynnikiem, który spowodował ponowne zainteresowanie tymi najstarszymi tworzywami sztucznymi było opracowanie technologii ich formowania wtryskowego.

Zakres temperatury stosowania czystego PVC wynosi od-10 do +80°C. Specjalnie stabilizowany PVC zmiękczony może być stosowany w zakresie temperatury: od-30 do +100°C. Poli- (chlorek winylu) charakteryzuje się małą odpornością na działanie podwyższonych temperatur, a także światła. Już w tempe-

Polistyren S jest tworzywem fizjologicznie obojętnym, bez smaku i bez zapachu, o gęstości niewiele większej od wody. Jego właściwości mechaniczne (tab. 10) są ogólnie dobre. Należy jednak zwrócić uwagę na małe wydłużenie przy zerwaniu oraz małą udarność, szczególnie z, karbem. Korzystną właściwością omawianego tworzywa jest stała wartość udarności w zakresie temperatury: od-40 do +60°C (rys. 52). Rzadko spotykanym zjawiskiem jest wzrost wydłużenia przy zerwaniu w niskich temperaturach, kiedy wytrzymałość na rozciąganie jest największa (rys. 53),

W celu ułatwienia przetwórstwa tworzyw sztucznych wprowadza się do nich środki smarujące. Działanie tych środków jest wszechstronne: zmniejszają tarcie wewnętrzne materiału (poprawiając tym samym jego płynność), obniżają przyczepność tworzywa do gorących powierzchni elementów maszyn przetwórczych, wpływają korzystnie na stabilność termiczną tworzywa w warunkach | przetwórstwa.

Ze względu na stopień uporządkowania struktury wewnętrznej | wszystkie substancje stale można podzielić na krystaliczne i bezpostaciowe (amorficzne). Substancje krystaliczne charakteryzują! się regularnym ułożeniem atomów, cząsteczek lub jonów. W związ-| ku z tym mają one ściśle określoną temperaturę topnienia, w której lepkość i gęstość zmieniają się gwałtownie. Bezpostaciowe substancje stale miękną stopniowo podczas ogrzewania i przechodzą| w ciecz w pewnym zakresie temperatury.

Do wytwarzania zmiękczonego PVC stosuje się niemodyfiko- wany polimer, zmiękczacze, stabilizatory, środki smarujące i barwiące, napełniacze. Przy komponowaniu mieszanek największe znaczenie ma dobór odpowiedniego zestawu plastyfikatorów i ewentualnie rozcieńczaczy, które, w głównej mierze decydują o właściwościach i cenie tworzywa. Niemniej jednak odpowiedni dobór polimeru oraz pozostałych składników mieszanki ma również określone znaczenie i decydująco wpływa na technologię oraz jakość gotowego wyrobu.

Najważniejszym asortymentem tworzyw poliuretanowych są miękkie, półelastyczne i sztywne pianki, które stanowią obecnie około 90/o całości produkcji poliuretanów i zarazem ponad połowę całkowitej produkcji syntetycznych tworzyw porowatych. Podstawowymi surowcami do otrzymywania porowatych poliuretanów są izocyjaniany, poliole (poliestry lub polietery) oraz woda, jako główny komponent dostarczający gazu (dwutlenku węgla) do spieniahia mieszaniny reakcyjnej, W procesie otrzymywania pianek poliuretanowych bierze również udział wiele substancji pomocniczych regulujących właściwości wytwarzanego wyrobu. Substancjami tymi są:

Stabilizatory cynoorganiczne zawierające siarkę są najaktywniejszymi stabilizatorami termicznymi polichlorku winylu). Z powodu dość nieprzyjemnego zapachu stosuje się je przeważnie do wyrobów twardych lub z małą ilością zmiękczaczy, gdyż zapach jest wtedy niewyczuwalny, a także do wyrobów miękkich, jeżeli ze względu na warunki stosowania materiału zapach nie odgrywa istotnej roli.